நாம் இந்த உலகில் வரும்போது எதையும் கொண்டு வரவில்லை; போகும்போதும் எடுத்துச் செல்லப் போவதில்லை. எடுத்துப் போகவும் முடியாது. இடையில் நாம் ஈட்டிய அனைத்தையும் முழுமையாக அனுபவிக்கவும் முடியாது. எனவே நம்மிடம் இருப்பதைப் பிறருக்கு வழங்கி அவர்கள் வாழ்வில் ஒளியேற்ற வேண்டும். அவர்கள் அடையும் மகிழ்ச்சியில்தான் நம் மகிழ்ச்சியும் அடங்கி உள்ளது. மகிழ்ச்சி பெறுவதில் இல்லை, கொடுப்பதில்தான் உள்ளது என்பதை அப்போது உணர்வோம். இத்தனை காலம் அதனைச் செய்யாதிருந்துவிட்டோம் என்று கவலைப்படுவோம்.

கஞ்சத்தனத்தைக் கசக்கி எறியுங்கள், தாராளத் தன்மையைத் தனதாக்கிக் கொள்ளுங்கள்.

வறுமையைக் கொண்டு பயமுறுத்தும் ஷைத்தானை ஓடஓட விரட்டுங்கள். செல்வத்தை மேலும் வளரச் செய்யும் தான தர்மங்களை ஓடி ஓடிச் செய்யுங்கள்.

ஊரான் பிள்ளைகளுக்கு வாரி வழங்கினால் நம் பிள்ளைகளை இறைவன் ஊட்டி வளர்ப்பான் என்பதில் நம்பிக்கை வையுங்கள்.

வாரி வழங்கினால் இம்மையிலும் வெற்றி! மறுமையிலும் வெற்றி.

இஸ்லாம் வருவதற்கு முன்பு இந்த உலகம் எப்படி இருந்தது, மனித குலம் எந்த மாதிரியான வாழ்வியல் கட்டமைப்பின் கீழ் வாழ்ந்தார்கள், அன்றைய மக்களிடம் எந்த மாதிரியான தீமைகள் புரையோடி போய் கிடந்தன, அன்றைய ஆட்சியாளர்கள், மன்னர்கள் மக்களை எந்த அளவு சுரண்டி அடக்கி ஒடுக்கி அடிமைத்தனமாக வைத்திருந்தார்கள், கடவுள் என்று எதையெல்லாம் மக்கள் வணங்கினார்கள்? மதத்தின் பெயரால், மன்னரின் பெயரால் எவ்வளவு பெரிய அடக்குமுறைகளும் தீண்டாமைகளும் தலைவிரித்து ஆடின. சாதியப் பெருமைகளும், பெண்களை மதிக்காத குணமும் எவ்வளவு வேரூன்றி இருந்தன என்று நீங்கள் பார்க்க வேண்டும்.

பிறகு இஸ்லாம் இந்த உலகிற்கு வந்தவுடன் மனித குலம் அடைந்த நன்மைகள், அருட்கொடைகளை ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் மட்டுமே இஸ்லாம் மகத்தான அருட்கொடை களை இந்த உலகிற்கு வழங்கி மாபெரும் புரட்சியையே ஏற்படுத்தி இருக்கிறது என்ற உண்மை புரிய வரும்.